INTEGRISANI POJEDINAC KAO PREDUSLOV ZA NASTANAK POST-NACIONALNOG DRUŠTVA (1. deo)

Piše: Miša Vasić

„Prihvaćeno je da svaka oholost, taština i sve do najstupidnijih hvalisanja biva dopušteno i časno, ukoliko se stavlja na račun nacije u kojoj smo se pomučili roditi. Ono što se niko ne bi usudio da kaže o svom Ja, sveta je dužnost da se kaže o svom MI.“

(Denis De Rougemont, „Zapadna pustolovina čoveka“)

Uprkos realnoj egzistenciji globalne zajednice u virtuelnom polju planetarne informatičke mreže putem sredstava masovne komunikacije(trans-nacionalnost ekonomije, trgovine, nauke itd.), ratovi, sukobi i tenzije u svetu ne jenjavaju. Post-moderni izolacionalistički nacionalizam, koji ide ruku pod ruku sa kulturnim  solipsizmom, prava je pošast među malim narodima, koji, od vremena borbe za nezavisnost od kolonijalnih sila, pa do današnjih procesa dekomponovanja post-komunističkih asocijacija ili drugih tipova zajednica, bivaju opsednuti divinizacijom nacije i nacionalnog.

Čak i države ograničenog suvereniteta u okvirima regionalnih unija, u trenucima krize karakterišu institucionalne, a naročito neinstitucionalne regredirane politike „odbrane nacionalnih interesa“. Nacionalizam je, tokom protekla dva veka, doveo do devastacionih ratova i desetina miliona žrtava, te očigledan, ili, ponekad prikriven, genocid . S druge strane, u državama sa naglašenom nacionalističkom ideologijom dolazi do gušenja pojedinca, njegovog identiteta i prava na individualizam i slobodnu samoaktualizaciju.

Ishodište nacionalizma i kulta nacije leži u neintegrisanom pojedincu, i nemogućnosti i nepodnošljivosti otkrovenja individuacije. Umesto da dosegne sopstvenu celovitost, tj. prepozna arhetipove koji realno postoje i deluju u okviru njegove duše, on ih (nesvesnim aktom) odbacuje, projektujući ih spolja, bilo na pozitivni objekat narcističke fiksacije („narod“) ili pak na negativni („neprijateljske nacije“). Pri tome, arhetip, kao bezlično pan-psihičko polje, deluje sam za sebe, bez obzira na volju i svest pojedinaca koje „guta“ u nacionalističkim ekstatičkim psihotičnim epizodama. Numinoznost arhetipova se prepoznaje kroz „obogotvorenje“ sopstvene nacije ili naroda, te „satanizovanje“ drugih i drugačijih. No, da li je uvek bilo tako? Kako i kada je došlo do tolikog pridavanja značaja naciji?

Pokazaćemo da su nacionalizam i nacijafenomeni novijeg datuma, iako su često ideološki upakovani u  velove „drevnosti“. Pozabavimo se najpre etimologijom reči “nacija”. Znameniti holandski istoričar Johan Huizinga u svom kapitalnom delu „Nacionalizam i patriotizam u Evropi na kraju XIX veka“ uči da:

„Reč’patriotizam’pojavljuje se tek u XVIII,  a ‘nacionalizam’  tek u XIX veku. U francuskom jeziku reč ‘nationallisme’ nalazimo jednom 1812. godine, najstariji primer upotrebe reči ‘nationalism’ potiče iz 1836. godine (…) kao naziv za učenje po kome su neki narodi od Boga izabrani. S obzirom (…) da će nacionalizam (…) u engleskom jeziku poprimiti mnogo šire polje značenja (…), engleska reč je, dakle, svoju karijeru napravila tokom jednog veka. (…) Reč ‘natio’  još od davnina mnogo je više u upotrebi nego reč ‘patria’. Značenje ove reči nije se mnogo promenilo u odnosu na ono u klasičnom latinskom. Usko povezana s ‘natus’ i ‘natura’, ona je nejasno ukazivala na širu vezu sa ‘gens’ ili ‘populis’ i pri tom nije jasno određivala razliku između ova tri termina. ‘Vulgata’ ravnopravno koristi reči ‘genus’, ‘populos’ i ‘nationes’ za sve narode iz ‘Starog Zaveta’ i ne pravi jasnu razliku. Ova biblijska upotreba privremeno je odredila značenje pojma ‘natio‘. Ta reč je zajednicu plemena, jezika i oblasti označavala prilično neodređeno, ponekad u užem pre nego širem smislu. [podvukao M. V.]“

Bukvalni prevod latinske reči „natio“ glasi:  „rođeno“, „rod“, „porod“ ili, slobodnije, „rasa“. Signifikantno, proučavanje  spisa filozofa i hroničara Starog Rima ukazuje na to da su oni tom pojmu (za razliku od XVIII-vekovnih predmodernih, XIX i XX-vekovnih modernih, pa i današnjih postmodernih elita) pridavali pejorativan značaj. „Civitas“ (zajednica) je plemenito odličje gospodarske aristokratije supremativnog Rima u odnosu na varvarske „nationes“ („ljudske rase“) koje se nisu izdigle dalje od inferiornog stepena rodovske („nacionalne“) povezanosti (koja se danas, nasuprot,  smatra vrhovnom vrednošću).

Sam Heuzinga nema vrednosno drugačiji stav od Starih Rimljana. On kaže, u već navedenom delu,  da:

„Pri pažljivom razmatranju videćemo da su u starijim razdobljima ne samo postojali ekvivalenti za patriotizam i nacionalizam, već da su (…) oba osećanja tokom vremena samo poprimila jasnije obrise i ništa drugo. Oni su ostali ono što su uvek i bili: primitivni instinkti ljudske zajednice“.

Nacionalizam predstavlja ideološku paradigmuputem koje pojedinci (članovi zajednice) gubesvoje lične karakteristike i bivaju, u psihološkom smislu, progutani imaginarnim  konstruktom “naroda” ili “nacije” kao grupe sa kojom se identifikuju.“Narod” u ovom slučaju  zapravo predstavlja autonomni psihički sadržaj, nadređen pojedinačnom “ja” svakog člana grupe.

Definicija “nacije”, može biti veoma rastegljiva. Ona u esenciji jeste artificijelna, intelektualna tvorevina koja  predstavlja „okidač” za instrumentalizaciju određenih energetski nabijenih psiholoških sadržaja kod određenih grupa.

Tako, na primer, pravo građanstva u jednoj državi može važiti samo za jednu etničku, kulturnu, religioznu, ili rasnu grupu,gde se diskriminacija potencijalno širi bez limita, sve do narcističkog diskursa da je (“moja”, “naša”) država apsolut, i posledičnog postulata da je  prirodno superiorna u odnosu na sve ostale. Identifikacija nacionalne kulture se kombinuje sa negativnim gledanjem na druge rase ili kulture. Nije ni potrebno naglasiti da često i “drugi” imaju identičan odnos prema “nama” što dovodi do manjih ili većih konflikata sa katastrofalnim posledicama.

Nacionalizam emanira i referišući navirtualne zajednice koje nisu prirodno izražene kroz jezik, rasu ili religiju, već pre predstavljaju artificijelni koncept napravljen od strane intelektualne elite, pripadnika date nacije. Ovi novi elementi nacije se uobičajeno predstavljaju kao “drevni” i “prirodni”, a nazivaju se “ovde-i-sada-stvorenimtradicijama”. Bilo da se poziva na povratak nacionalne prošlosti, bilo na progon “drugih”, bilo na formiranje nezavisne države, konstrukt nacionalizma nalazi ishodište u arhajskim, mitskim “pradomovinama” na koje se poziva. Ovo je mehanizam koji je pobudio finski narod da se bori za secesiju od Rusije, a značajan faktor u tome je bilo i tada aktuelno  pisanje “drevnog” nacionalnog epa – “Kalevale”. Mitovi o Vikinzima, reaktualizacija Nordijske paganske mitologije, kao “metafizičko”-ideološko-“kulturni” kompozit, ne predstavljaju “vekovno” tradicijsko spiritualno i istorijsko “znanje” o “drevnoj” prošlosti naroda, već proizvod novoformirane paradigme švedske intelektualne elite XIX veka, sa ciljem jačanja švedskog kulturnog identiteta. Otcepljeni od prvobitne funkcije, i transformisani u “drevne neosporne istine”, ovi mitovi, u pervertiranoj formi, u XX veku su postali značajan element ideologije i, što je još gore, pragmatičnih aktualizacija u nacističkoj Nemačkoj.

Nacionalne zastave, himne, grbovi, grobovi i drugi simboli nacionalnog identiteta se često smatraju svetinjama, kao da su pre religiozni nego politički simboli. To zbog toga, što u krizi religioznosti od vremena modernizma (koje se poklapa sa rađanjem nacionalizma), i rastućem materijalizmu, numinoznost emaniranih arhetipova kolektivno nesvesnog, otcepljen od tradicijskih religioznih simbola, svoj put (potpražno) nalazi u nacionalnim simbolima.

Izraz “nacionalizam” (nationalismus) je prvi put u upotrebi tokom kraja 1770-ih, apripisujese Johann Gottfried Herderu, nemačkom filozofu o kome će na ovim stranicama još biti reči kasnije.

U predmodernoj Evropi, ljudi su uobičajeno bili lojalni svom okruženju, regionu ili pak lokalnoj aristokratiji, pre negoli naciji. Geneza nacionalizma je koherentna sa  pojavom moderne države i isticanjem narodnog suvereniteta koji se ispoljava u francuskoj (1789.) i američkoj revoluciji (1776.) – što predstavlja oficijelni kraj srednjevekovlja i početak modernizma.

Sam pojam “nacionalnog identiteta” je realan samo u ezoternom, psihološkom smislu, o čemu će biti reči kasnije. Sada ćemo se pozabaviti njegovim podvrstama,  instrumentalizacijom i zloupotrebom, što se ogleda u potpuno različitom ispoljavanju i značenju u različitim kontekstima koji mu se pridaju, a jedina zajednička karakteristika je:društveni značaj najvećeg stepena.

Tako, građanski nacionalizam (poznat i kao liberalni nacionalizam) definiše naciju kao zajednicu stvorenu na koherenciji pripadnosti zajedničkoj grupi, koja deli prava i obaveze, te odgovarajući politički sistem sa kojim se identifikuje. Jezgro ovakvog nacionalnog identiteta nije etničko.Građanski koncept nacionalizma je opisao Ernest Renan u svom znamenitom tekstu iz 1882 „Šta je nacija?“, gde je definisao naciju kao “dnevni plebiscit”tj., kao potpuno otvorenu formu identiteta baziranu na zajedničkoj volji pojedinaca. Građanski nacionalizam je, teoretski,  kompatibilan sa građanskim vrednostima slobode, tolerancije, jednakosti i prava pojedinaca, i ne karakteriše ga ksenofobija. Pripadanje građanskoj naciji je pitanje slobodnog izbora, kao u Ernest Renanovom „dnevnom plebiscitu“. Ideja o građaninu – liberalnom pripadniku nacije uticala je, pored drugih koncepata toga doba, na ponovno oživljavanje antičke demokratije i okončavanje Srednjeg veka u zemljama poput SAD ili Francuske (kroz idealističke vizije: “Američku deklaraciju o nezavisnosti” iz 1776, ili francusku “Deklaraciju o pravima čoveka i građana” iz1789). Ipak, u kriznim vremenima, građanski nacionalizam isklizava iz kognitivne ograničenosti koncepta, te prerasta u emotivno obojeni šovinizam, što se jasno sagledava analizom evropskih sukoba, od Napoleonovog doba pa nadalje…

Nasuprot građanskom, etnički nacionalizam, koji naciju definiše prema etnicitetu i zajedničkom poreklu, posve nedvosmisleno vodi izolacionizmu i etnocentrizmu. Neki nacionalisti, zagovornici koncepta nacionalne čistoće isključuju izvesne grupe. Lingvističke finese, kulturna baština,genetsko nasleđe,zajednička istorija ili pak specifična religija, mogu biti ekskluzivni, za pripadnika etnički čiste nacije, dok su nacionalne manjine nedostojne da pripadaju naciji “odabranih”.Možda čak i izmišljena teritorija, bazirana na mitu, biva delom ovako definisane nacije. Mussolini je ideologiju fašističke Italije bazirao na direktnom nasleđu teritorije Rimske imperije, a ne na tada aktuelnoj italijanskoj teritoriji. Hitler je “Drang Nach Osten”, pokret osvajanja Rusije, bazirao na mitu o  povratku drevnih Arijevaca u prapostojbinu, imaginarnu zemlju Thulu (realno nepostojeću, ali značajnu za nacistički ezoterizam)…

Pan-nacionalizam je slaganje etničkih nacionalizama grupe nacija sa srodnim etničkim karakteristikama, zajedničkim poreklom i genetskim nasleđem. Pan-slavizam ili pan-germanizam su bili aktuelni u XX veku, ali ovaj vid nacionalizma jenjava sa globalizacijom.

Ultranacionalizam predstavlja totalnu aktualizaciju i razvoj etničkog nacionalizma, gde se ekskluzivni (po genetici, poreklu i mitskoj prapostojbini) pripadnici nacije proglašavaju superiornima u odnosu na pripadnike drugih nacija, što uključuje ekstremističke mere progona, deportacije, osvajačkih ratova, etničkog čišćenja i genocida. Ultranacionalizam se ispoljava kroz nacizam i fašizam (univerzalniji pojmovi, ne važe samo za Nemačku i Italiju prve polovine XX veka), što znači potpuno podređivanje pojedinca državi, totalitarizam i militarizam. II sv. rat je najkarakterističniji primer ispoljavanja ultranacionalizma u Nemačkoj, Italiji, Japanu i satelitima, ali na žalost, daleko od toga da je i jedini u novovekovnoj istoriji.

Levičarski nacionalizamje karakterističan za komunističku ideologiju iz doba “Kominterne”, gde su pojedini narodi podsticani na nacionalistički separatizam putem kojih bi se urušile multi-nacionalne države, a sa pravim ciljem rušenja kapitalističkog društvenog uređenja. Kasnije se javljajuFidel Castrov “Movimiento 26 de Julio” koji vodi do kubanske komunističke revolucije 1959, i drugi oslobodilački pokreti nadahnuti levičarskim idejama pravde i jednakosti, poput SNP-a u Škotskoj, irskog “Sinn Féin”, ili  “Afričkog nacionalnog kongresa” za oslobađanje od rasne nejednakosti u Južnoj Africi. Karakteristično je da, kada pokreti nadahnuti liberalnim levim idejama osvoje vlast, prelaze u totalitarizam, koji instrumentalizuje ideju nacionalnog identiteta za očuvanje supremacije levičarske elite. Anti-kolonijalni nacionalizam je blizak levičarskom, te predstavlja instrumentalizaciju nacionalnog identiteta za borbu za nezavisnost kolonija prevashodno tokom perioda nakon 1945., sa sličnim totalitarnim tendencijana ispoljenim nakon oslobađanja od vlasti kolonijalnih sila

Teritorijalni nacionalistiimaju odnos prema državi-naciji nadahnut arhetipom “velike majke”, te prema njoj osećaju vernost. Nacija postaje nešto poput realne majke, koja odgaja, othranjuje svoju decu. Ona predstavlja svetinju, a državljanstvo predstavlja najveću vrednost koje jedan pojedinac (pripadnik nacije) može zadobiti.  Teritorijalni nacionalisti formiraju populističku kulturu koja spušta individualitet pojedinaca na najniži nivo, jer se u organski definisanoj narodnoj zajednici isključuje koncept jedinstvene, neponovljive i slobodne ljudske osobe.

Iz dosadašnje analize može se zaključiti da je nacionalni identitet nemoguće jednoznačno definisati na egzoternom nivou observacije.Kao  posve neodređen i neuhvatljiv pojam, onpredstavlja idealno sredstvo za mistifikaciju i manipulaciju od strane društvenih elita,  a emanira kao  objekat projekcija i usijanih emocija izmanipulisanih društvenih grupa. Kasnije ćemo se mnogo detaljnije baviti ishodištem ovih fenomena.

Međutim, nacionalni identitet bi bio tek predmet etnološke, sociološke i istorijske analize, kad ne bi postojao srodni fenomen, koji ima praktični značaj i čije je dejstvo često bilo pogubno po živote miliona ljudi: država-nacija ili nacionalna država.

Država, kao legislativni entitet (ograničen u prostoru), inacija, kaokulturno-etnocentrički entitet (kontinualan u  vremenu), formiraju pojam države-nacije, definisan jedinstvenom teritorijom…  Jedinstvo naroda sa političko-državnim uređenjem predstavlja složenu, kompozitnu superstrukturu posve artificijelne prirode – spajanje kvalitativno nespojivih kategorija. Ona predstavlja paradigmu, ideološki diskurs koji, za razliku od nacionalnog identiteta, ne predstavlja jednostavnu ideološku matricu, već  ideološku matricu višeg stepena…

Država-nacija predstavlja racionalni projekat društvenih elita, zamaskiran diskursom drevnosti, implementiranom da pobudi emocije (nacionalnih) masa… U doba Francuske revolucije, 1989., je ne više od polovine francuskog naroda govorilo francuski jezik, a jedva više od desetine ga je govorilo pravilno. Ali, državna politika je emanirala socijalni proizvod “vekovne” unije francuskog (šta god to značilo) naroda i francuskedržave, sa francuskim jezikom kao “istorijskom“ tekovinom.

U vreme Garibaldijevog pokreta ujedinjenja Italije, broj ljudi koji je govorio italijanski bio je čak i manji od broja Francuza sa pravilnim znanjem francuskog. Međutim, u ovom slučaju, italijanska država (koja se tek formira) nije kreirala koncept nacije, već je nacionalni romantičarski zanos, kao konstrukt, omogućio ujedinjenje Italije, tj. stvorio amalgam države i nacije.  Francuski jezik je nastao  ujedinjenjem različitih dijalekata i jezika, a definisan je aktom državne verifikacije. Uvođenje regrutacije i Zakona o opštoj vojnoj obavezi  olakšalo je stvaranje francuskog nacionalnog identiteta.

Pad srednjevekovnog koncepta monarhije i kriza univerzalističke nad-nacionalne hrišćanske paradigme i posledični sumrak trans-nacionalnih imperijalnih evropskih država, koji su se odigrali tokom poslednja dva veka, otvorili su vrata za nastanak države-nacije, divinizovanog simulakruma na koga je prenet suverenitet (oduzet najpre od svrgnute aristokratije, a potom i od pojedinaca, članova zajednice).

U nekim slučajevima, borba za stvaranje nacionalne države polazi od ideologije etnocentrizma i kulturnog nacionalnog romantizma. Osećaj zajedničkog identiteta se bazira na zajedničkoj kulturi, tj. ideološkom konstruktu iste, kao u “Völkisch”  pokretu u rascepkanim germanskim oblastima, koji je tek potom prerastao u aktualizovanu borbu za oslobađanje te ujedinjenje teritorija u nemačku nacionalnu državu. Dakle, nacionalni romantizam i kulturna paradigma su prethodili ujedinjenju Nemačke i iItalije kao nacionalnih država.

Država-nacija, jednom stvorena na mitu o drevnosti i tzv. “večnom” jedinstvu dva,de facto, tek od skoro (u poslednja dva veka) objedinjena pojma, predstavlja ishodište usložnjavanja paradigme, sve u svrhu očuvanja i učvršćivanja svoje egzistencije. U novi, složeniji diskurs, ulazi i isticanje rasnih i etničkih karakteristika države-nacije, mitskog porekla itd. Tako isprva pragmatični politički projekat društvenih elita vremenom prerasta  u teorijske postulate, koji, zahvaljujući manipulativnim sistemima državnih institucija, postaju neupitni.

“Sakralnost” državne teritorije, i nemogućnost odricanja od dela iste, centralizam i uniformnost državne uprave (korak od totalitarizma), jedinstvena i ekskluzivna jezička i kulturna politika bazirana na etnocentričkom kulturnom identitetu, netransparentna ali egzistirajuća težnja ka asimilovanju manjina, i sl., značajne su osobine država-nacija.

U XX-vekovnom fašizmu i nacizmu, rasizam, ultranacionalizam i etnocentrizam izraženi kroz numinoznošću nabijenu kovanicu “Völkische Staat” , učvršćeni zakonima poput Ninberškog iz 1935., načinile su fašističke države poput nacističke Nemačke ekstremnijim od nefašističkih nacionalnih država. Građani koji ne pripadaju nemačkom narodu (“Volk”), nemaju ravnopravnu ulogu u ovakvoj državi. U Nemačkoj, ni Jevrejii ni Romi nisu smatrani za deo “Volk”-a, i bili su meta progona kao “Untermensch” rasa u odnosu na rasu nemačkih gospodara (“Übermensch”). Nemački zakoni o rasnoj čistoti su definisali ‘nemačko’ na temelju nemačkog porekla, isključujući sve ne-nemce iz ‘Volk-a’.Ovako država-nacija u svom krajnjem, hipertrofiranom vidu ispoljava opskurno lice, koje se može i predvideti iz njenih premisa, baziranih na ekskluzivnosti ili bar izolacionizmujedne etničke grupe u odnosu na druge. Od toga,  do koncepta supremacije i destruktivnih posledica, deli nas samo korak, koji uključuje određen stepen nestabilnosti socio-ekonomskih regionalnih superstruktura, neodvojivih od lokalnih entiteta.

Kako se praktično osnažuje koncept države-nacije? U daljoj analizi ćemo se baviti nekim od aspekata generisanja ovog novovekovnog hibrida, koji se odeva u ruho “milenijumske” egzistencije.

Epoha romantizma donosi ekspanziju kolektivnog nesvesnog i zamagljuje racionalistički evropski um fantazijama o večnoj idealizovanoj muško-ženskoj ljubavi, baš kao i o večnoj naciji. U pitanju je provala arhetipa anime u kolektivnu svest, bilo u vidu “žene idealne lepote s kojom je moguć večni spoj u egzaltaciji”, bilo u vidu “velike majke” (narod/domovina kao “velika majka” koja voli i obuhvata svu svoju decu).

Ova emanacija kolektivnog nesvesnog predstavlja natkompenzaciju antihrišćanskih i ateističkih postulata Velike francuske revolucije. Tačka preseka dvaju paradigmi, opsesivne glorifikacije ateističke revolucije i kompenzacione divinizacije “Velike majke” oličene kroz naciju, projavljuje se kroz delo tada aktuelnog nemačkog filozofa Johann Gottlieb Fichtea. On, u svom radu “Doprinosi korekciji odnosa javnosti prema Francuskoj revoluciji”, Jevreje naziva “ (…) državom u državi koja bi mogla da (…) potkopa nemačku naciju”. Fichte od Nemaca traži da budu karakterni i dobri Nemci, zaslužni za ekskluzivno pravo državljanstva, koje je ultimativno nedopustivo za Jevreje. “Nemačka” ovde ima samo privid domovine/države a suštinski predstavlja arhetip sveprožimajućeg ženskog božanstva koje voli svu svoju decu (tj. pripadnike iste nacije), a izranja ispod ruševina francuskom revolucijom potisnutog i pregaženog hrišćanskog Boga (i arhetipa “Bogorodice-majke”). “Jevreji” su predmet projekcija recidiva hrišćanskog arhetipasenke (“Satane”) – mitskog antihrišćanskog heroja koji je utisnut u deo natkompenzacijskog Fichteovogprotestantskog kolektivno nesvesnog.

U Evropi, pre 1789., vladao je koncept višenacionalnih carstava baziranih na srednjevekovnoj staleškoj podeli i hrišćanskoj/islamskoj paradigmi.  Austrougarsko, Rusko, Otomansko i Britanskocarstvo predstavljaju relikt prevaziđenog predmodernog modela supremacije krune i jedne etničke grupe, sa egzistirajućim multikulturalnim i multilingvalnim aspektima. Konačni udarac kraju srednjevekovlja bilo je i dekomponovanje pomenutih imperija, izvršeno brutalnošću ratova i posledične dekolonizacije. Odlučujući udarac imperijama došao je iz plana “morfičkog polja” tj. iz sveta ideja. Koncept države-nacije je taj, koji je, teleološki, na kraju doveo do sloma multinacionalnih, ali i spiritualno prevaziđenih konstrukata.

Zajednica ljudi, koji čine naciju, stvara nacionalnu državu sinhronošću zajedničkog jezika, uniformne kulture i zajedničkog porekla. Problem nastaje kada ova sinhronost uopšte ne postoji, ili joj se objektivno u datom istorijskom trenutku ne pridaje značaj. Tada na scenu stupaju intelektualne elite, koje horizontalnu, materijalističku sinergiju države-nacije kreiraju posve artificijelno. Najmoćnije sredstvo ove vrste kompozita postiže se zloupotrebom istorije i istoriografije.

Ishodište koncepta stvaranja veštačkog kompozita, tj. artificijelnog konstrukta “nacionalnog identiteta” kao instrumenta za industriju fantazmagorične a posteriori “drevne” prošlosti i “vekovnog” trajanja nacije/države-nacije treba tražiti u radu već pomenutih Johann Gottfried Herdera i Johann Gottlieb Fichtea. Kod Herdera, Fichtea i sledbenika je  realnost postavljena naglavce, jer tvrde da  – “nacija”, koja tada još ni ne postoji (jer ona u stvarnosti predstavlja upravo aktuelno nastajajući konstrukt)“kreira” lingvističko i kulturno jedinstvo Nemaca. Njihov metod kreiranja “nacije” iz lingvističkog i kulturnog jedinstva dovodi do “okidača” potonjeg ujedinjenja nemačkih državica sa, realno, dijalektima i varijantama jezika koje su daleko od sinhronih, a i sa lokalnim kulturama koje svakako nemaju međusobno identičan izvor. Sredstvo ujedinjenja je posledično formirano  „Društvo za stara nemačka znanja,“ iz koga proističe  “Monumenta Germaniae Historica”- skup veoma široko obuhvaćenih istorijskih dokumenata, artificijelno objedinjenih sa labavom argumentacijom “drevnog” svenemačkog zajedničkog kulturnog/istorijskog/lingvističkog porekla, istinski stvorenog naknadno, kroz intelektualnu paradigmu. Dokumenti se odnose na teritoriju cele Evrope, samo pod uslovom nemačkog prisustva bilo koje vrste: tako, a posteriori, od Francuske i Italije pa do Baltika i Rusije, prostire se imaginarni prostor “nemačkog identiteta”.

Nije potrebno pominjati krajnje posledice ovog koncepta, najdrastičnije izražene kroz užas II sv. rata i delatnost Hitlerove institucije “Ahnenerbe” (“Društvo za istraživanje drevne germanske istorije i nasleđa predaka”) koja je, pervertirajući rad MGH-a, “dokazala”milenijumskidrevno poreklo nemačkih Arijevaca, sve do mitske Atlantide i starogermanskog boga Wotana. Dok se MGH bavio konstruisanjem teorijskih postavki i instrumentalizacijom dokumenata, Ahnenerbeje svoje rasne teorije “potvrđivao” in-vivo eksperimentima sa letalnim ishodom nad “inferiornim” rasama u nacističkim koncentracionim logorima.

Međutim, za razliku od naučne i istorijske stranputice Ahnenerbea, koncept MGH-a je, tokom narednih vekova, presudno uticao na etnogenerišuću istoriografiju širom planete, počevši naravno od Evrope. Nacionalna država predstavlja “smisao” celokupne istorije, i projektuje se sve do arhajske prošlosti. Argumentacija, nastala u etabliranim istoriografskim univerzitetima i institutima, može da se bazira na arheološkim nalazištima.Međutim, ta nalazišta nemaju nikakvu direktnu vezu sa pisanim istorijskim izvorima toga doba, te ne dokazuju ništa osim postojanja materijalnih artefakata.Nema jednoznačnog i egzaktnog istorijski relevantnog dokaza da nacija o kojoj se radi uistinu potiče od kreatora drevnih objekata nalazišta. Argumentacija se može bazirati i na iskonstruisanom “kontinuitetu” sa određenim etničkim grupama, “u skladu sa” drevnim, antičkim istorijskim izvorima koji ni u kom slučaju ne označavaju direktnu istorijski dokumentovanu i dokazivu vezu sa današnjom nacijom, već samo svedoče o vremenu iz koga potiču.

Veliki značaj se, i to danas (ili tokom ne više od prethodna dva veka) bilo u slučaju arheologije, bilo u slučaju arhajskih izvora, interpretativno pripisuje “drevnom” nacionalnom identitetu i poreklu nacije, čija elita konstruiše “ujedinjujući” koncept. Poreklo može biti čak i polubožansko, prepliću se mitovi o milenijumskom trajanju sa numinoznim ishodištima, a sve to u imaginaciji konstruktora “nacionalnih identiteta”. Tako Francuzi “postaju”direktni potomci prvobitnih stanovnika praistorijske Evrope, Anglo-saksonske dinastije “potiču” odWoden-a (božanstvo sinhrono nordijskom Odinu/Wotanu, “praroditelju” Nemaca i Skandinavaca),  Jermeni “potiču” od Urartijanaca , Gruzijci od Muškija, Albanci od Ilira, a Hindu nacionalisti od Civilizacije iz doline Inda (Arijevski starosedeoci u Indiji), Turci od samih prvobitnih ljudi iz osvita čovečanstva nastalih u Centralnoj Aziji.

Tek krajem XX i početkom XXI veka, u osvit virtuelne aktualizacije arhetipske integracije čovečanstva, dovode se u pitanje ovakvi istorijski koncepti  naknadne interpretacije istorijskih fakata  bazirane na idealizovanoj državi-naciji kao “ujedinitelju” međusobno posve nekoherentnih istorijskih i kulturnih aspekata.

Tako Jürgen Habermas, znameniti nemački savremeni filozof, pobornik kriticizma i pragmatizma, u intervjuu za “Social Science Research Council”pod naslovom “Postsekularno ljudsko društvo?”, razmatra aktuelni interregnum susretanja narcističkih etnocentričkih i lokal-religioznih paradigmi sa tendencijama progresivnih tokova osvešćivanja pomaljajućeg puta čovečanstva ka post-nacionalnom društvu baziranom na odustajanju od koncepta zauzimanja svoje-i-samo-svoje perspektive:

“Kao na Zapadu, ove ‘snažne’ tradicije popločale su put u Istočnoj Aziji, na Bliskom Istoku, a čak i u Africi za razvoj socijalnih struktura koje se danas konfrontiraju—na primer, u suprotnosti sa ispravnom interpretacijom ljudskih prava. Naše Zapadno samorazumevanje moderniteta nastalo je iz konfrontacije sa našim sopstvenim tradicijama. Ista dijalektika između tradicije i moderniteta se danas ponavlja u drugim delovima sveta. Tamo, takođe, neko poseže unatrag za nečijim sopstvenim tradicijama da se konfrontira  sa izazovima društvene modernizacije, pre nego da im podlegne. Protiv ovog backgrounda, interkulturalni diskursi o fondacijama više nego internacionalnog poretka ne mogu više biti jednostrano dirigovani, iz perspektive ‘prvorođenih.’ Ovi diskursi moraju postati habitualni [sich einspielen] pod simetričnim uslovima uzajamnog zauzimanja perspektive, ako će globalni igrači da konačno stave pod kontrolu svoje socijalno-darvinističke igre moći. Zapad je jedan učesnik među ostalima, a svi učesnici moraju biti voljni da budu prosvetljeni od strane drugih o svojim odgovarajućim tačkama slepila. Ako bi smo naučili jednu lekciju od finansijske krize, to je da je krajnje vreme za društvo multikulturalnog sveta  da razvije političku konstituciju.”

I dalje, u istom tekstu, Habermas optimistički gleda na aktuelnu pozitivnu tendenciju kvantnog skoka svesti čovečanstva, koja ozbiljno erodirasolipsistički koncept države-nacije:

“Ne mislim da osporavam da je mnogo toga bilo zaboravljeno na kursu istorije. Ali, ne smemo namerno ići unatrag do tačke primarne za rezultate procesa učenja. Ovo objašnjava progres u tehnologiji i nauci, baš kao i progres u moralu i zakonu—to je decentriranje naše egocentrične ili grupocentrične perspektive, gde je akcenat na nenasilnom zaustavljanju konflikta akcija. Ove socijalno-kognitivne vrste progresa već se odnose na buduću dimenziju porasta refleksije koja je mogućnost da se odstupi od sebe. Na ovo je Max Weber mislio kad je govorio o ‘prestanku očaranosti.’”

Kako se iz dosadašnje analize može zaključiti, koncept države-nacije i nacionalnog identiteta, koji tek sada pokazuje tendenciju gubljenja oreola neprikosnovenosti, odigrao je, i još uvek igra značajnu ulogu u svetu. Iako konstruisan od strane intelektualnih elita, i instrumentalizovan u politici, još sadrži naboj psihičke energije masa.

 

(kraj 1. dela)

Podelite članak:
Podelite putem email-a Podelite ovaj tekst na facebook-u Podelite putem Twitter-a
Možete ostaviti komentar, ili povratni link sa vašeg sajta.

13 Responses do “INTEGRISANI POJEDINAC KAO PREDUSLOV ZA NASTANAK POST-NACIONALNOG DRUŠTVA (1. deo)”

  1. Dejan каже:

    Kako se ovaj tekst i ideja nadnacije i multikulturalizma uklapa u izjavu A.Merkel da je multikulturalizam u Evropi mrtav odnosno da nije uspeo da zazivi??

  2. Vladimir каже:

    Pa nije ni mogla da uspije Dejane, kada se sprovodi kroz politikanski rad. Sve politikansko je antiprirodno, te kao takvo osuđeno na propast. Svi udžbenici pedagogije, didaktike i metodike nastave vrve od politikanskih pojmova – za nastavnika umjesto normalan koristi se riječ „demokratičan“, a demokratija ne postoji i nikada nije i neće, jer je kreatura političara a ne kulture i nauke. Dokle god se tako radi čovječanstvo nikada napredovati neće.

    U svijetu društvenosti postoji jedan zakon društvenosti, teorijski i praktično pokazan na djelu, a glasi: što god političar sili pod šminkom ljubavi prema kulturi i nauci demonstrirajući šarenu lažu o novim vrijednostima, to je uvijek osuđeno na propast. Uvijek je tako bilo i biće, jer političar ostaje političar čitavim svojim bićem, čak i kad ode u penziju. 🙂

    Angela Merkel je od onih zarobljenih duša – diplomirani je fizičar a zaglibila u politiku. Dakle, osoba koja je očito zalutala u intelektualnom svijetu, jer nije bila svjesna svoje beskrupulozne strane ličnosti, i bolje da kažem Đavola u sebi, pa je kasnije mnogo kasnije shvatila da je politika njena zvijezda vodilja. Eto dokaz političara, ko je vječitu glupost, nered i haos žanje, unutra ili vani, sasvim nebitno. 🙂

    Znači, apsolvirajmo: ne vjeruj političaru iz ministarstva čak i kad priča o kulturi kontinenta. Političarska duša, Vinston Čerčil i sam je rekao da u politici postoje samo vječiti interesi a nikad vječiti prijatelji. Isto tako, evropsko ministarstvo kulture i nauke kada propagira razvoj istorijske nauke kroz istoriju kontinenta i multikulturnosti, on nije iskren. Da jeste, drugačije bi radio pa bi čak makar i otvorio savezničke arhive nakon prošlih 50 i više godina. Sve se radi smišljeno i s interesom u politici, što god da je u pitanju. Npr. CERN pokupi sve intelektualce za varanje javnosti o nemogućem postojanju brzine veće od svjetlosti; sva istraživanja koriste se za unapređenje vojno; doktorati nekim istoričarima finansiraju se za određene mitove u istorijskoj nauci itd.itd. Tako funkcioniše ta „multikulturnost“, gdje se doziraju ideologije, dogme, nastaju nove netrpeljivosti, spremni budući sukobi i ne treba se čuditi kako to nije uspjela ta famozna „multikulturnost“ o kojoj su se pisale konvencije od 1954. u Evropi, baš kao i o toleranciji, univerzalnim vrijednostima itd. To su političarski mrtvi vokali u etar i mrtva slova na papiru, jer su ih pokrenuli oni kao ljudi predstavnici antiprirodnog poretka na planeti Zemlji.

    Onda kada se multikulturnost pokrene od ljudi koji nisu političari, kao i još mnogo toga gdje će interes biti samo 3 Teslina principa – Hrana, Mir i Blagostanje, e onda će svijet ličiti na nešto.

  3. Gordon Flash* каже:

    Da,potpuno ste u pravu Vladimire ,Tesla je stvorio PRINCIPIJELNA REŠENJA U PRIRODNOM INTERESU ŽIVOTA SVAKOG POJEDINCA SVAKE NACIJE !
    ..od prvobitnog nastanka naših zajedničkih ljudskih predaka,migracijom na planeti pod dejstvom različitih lokalnih planetarnih klimatskih podnebalja,nastajale su rasno-nacionalne genetske uglavnom periferne više fizionomske a pomalo funkcionalne telesne modifikacije prilagođenosti opstanku života u različitim uslovima i dejstva prirode.PRIRODNIM PRILAGOĐAVANJEM NASTALE SU RASE,NACIJA i svaki pokušaj politike primoravanja na mešanje ili poništavanje neuvažavanjem interesa postojanja svh rasa,nacija DAKLE ONO ŠTO RELIGIJSKI ČOVEK,homo_politikus,ideološki,vođavo,autistično STVARA OD NAS,u suprotnosti je i protiv PRIRODNOJ „INTENCIJI“ PRINCIPA ..ONOGA ŠTO PRIRODA STVARA OD NAS !
    TESLA JE i kada to nije izražavao,SVOJA ISTRAŽIVANJA UVEK BAZIRAO NA STRIKTNOM POŠTOVANJU PRIRODNIH PRINCIPA
    TAKO DA SU NJEGOVA DELA UVEK BILA NAMENJENA UNIVERZALNOM INTERESU OPSTANKA SVAKOG ŽIVOTA U SKLADU SA ONIM ŠTO JE PRIRODA STVARALA ZA ŽIVOT SVAKOM LJUDSKOM BIĆU U SKLADU SA PRIRODOM…ne poništavajući bogatstvo različitosti rasa_nacija .

  4. Vladimir каже:

    Čudi me da se slažeš sa mnom, jer obično nije tako. 🙂
    Ja sam se uvjerio odavno da je politika prevaziđena kao poredak, jer ona jeste istinski rušitelj svega prirodnog. Kada sam prostudirao knjige didaktike i pedagogije pa i psihologije, zgrozio sam se kada sam vidio da je normalnost ljudi zamijenjena političkim terminom „demokratičan tip“, što je samo uništenje izvornih riječi čovječanstva zamjenom za politikanske termine. Čvrsto sam uvjeren u sve što sam napisao gore, danas tek, jer to je samo skup svog sagledavanja mene kao istoričara i istraživača i teslijanca, i još dublje sam to objasnio u svom dvotomnom radu prije dvije godine „Razvoj čovječanstva“, gdje sam prikazao još ljepota politike zadržavajući se najviše na XX vijek kao vijek kulminacije energije u negativnom smjeru nakon skupljanja kroz vijekove u istom ritmu – kroz politike nekad-juče-danas-?. kada sam prije deset mjeseci čitao Teslin članak „Problem povećanja ljudske energije“ iz 1900. vidio sam da sam dobro zapazio stvari, jer Tesla je u tom svom članku upravo napisao kako se povećava ljudska energija a kako usporava, i baš usporavanje možemo primjeniti na politike svih vrsta, religioznom fanatizmu, desničarstvima, ljevičarstvima i svim sramotama ljudskog roda. Isto važi i za nauku – gdje evolucionizam, relativizam i slični promašaji i ideologije u nauci ravne srednjovjekovnim dogmama crkve po šemi „od Hrista pa do kraja svijeta“ vuču nauku za naukom sprečavajući razvoj.
    Ovo se neće mnogima svidjeti, ali je surova realnost ovoga svijeta i napaćenog čovječanstva koje je još uvijek najvno te se duhovi XX vijeka uveliko opet bude. Akcija stvara reakciju – uvijek je bilo i biće, i to samo zato što još uvijek postoji POLITIKA, kao još uvijek halucinacija ili iluzija dobrog broja ljudi na planeti.
    Niko mi ne može poreći da svijet nije bio zreo za NOVO nakon Drugog.sv.rata, kada su narodi bili istrošeni od ratova i otrova adrenalina. Imali smo napredak u psihologiji i svemu ostalom da se čovječanstvo ujedini u duhovno-umnim vrijednostima uvodeći ono što bi danas iskvareeno nazvali „edukacijom“. Zar djeca nisu najbistrija u raznim etapama svojim za učenje o jedinstvu i razlikama religija od koje svaka traži Boga; zar nema mnoge sličnosti na sve ćetri strane svijeta u kulturi; zar nemaju svi samo jedno u glavi – da budu srećni, blaženi i nahranjeni i razvijeni; istina je da se niko ne rađa zao. Pitajte dijete za koga da glasa, i pitaće vas: „o čemu pričate“…
    Svo zlo na svijetu nastaje od politike ili politika, jer pod prvim podrazumijevam opšti termin kao djelatnost a može i ovo drugo kao lepeza prljavština duha i uma. Moje kolege istoričari, jer su zavisni očigledno ili toliko uskoumni, širom svijeta, mnogo griješe kada svijet politike u svojoj nauci dijele na „dobre“ i „loše“, što ne postoji, jer svi su samo jedno – loši, i samo finese, interesi, otvorenost ili licemjernost prave sitne razlike u jednom istom – u zlu, a to je politika – svijet nemorala, neetičnosti, novca, licemjerstva, reakcionarne propagande (ona koja se služi lažima za izazivanje reakcija), ratova, tajnih ugovora i netajnih, svijet zagađenja zbog sprege sa bankama, korporacijama, svijet funkcija društvenih sukoba u globalu itd.itd. KO MOŽE POREĆI DA POLITIKA JESTE ZLO – DOKAZ PROMAŠAJA ČOVJEKA KROZ SVE MILENIJUME I DOKAZ ZRELOSTI ZA ISTORIJU, ZA NAUKU PROŠLOSTI (i to za posebnu periodizaciju ljudskog roda u budućim hiljadarkama ljudskog roda, kao razdoblje iluzija usljed društvenih manipulativnim halucinacija pojedinaca i mase) ALI I ZA POUKU KAKO NE TREBA I ZAKLJUČAK KAKO TREBA???!!!
    NIKO NE MOŽE POREĆI JER ISKUSTVO LJUDSKOG RODA POKAZUJE – SAMO JE PRIRODNOST POBJEDNIK! KOSMOS POZNAJE SAMO STVARANJE! ČOVJEK TREBA DA UČI OD KOSMOSA I NJEGOVIH PROROKA POPUT TESLE, A NE OD ČOVJEKA OTRGNUTOG OD BOGA KOJI SJEDI U POLITICI – MAJCI LJUDSKOG DUHOVNO-UMNOG PROMAŠAJA KOJI VIJEKOVIMA SNIŽAVA ENERGIJU A ŠTO SE DANAS KAO VRHUNAC NAJVIŠE OSJEĆA.
    Sve pokazuje da se i sama politika urušava u sebe. Kako stari kroz vijekove ona više nema koju glupost da izmisli a i sama nesvjesno radi protiv sebe. Na kraju će i sa ratovima biti kako je pisao Tesla u pomenutom članku – svijet rata razvojem robotizacije dovešće neminovno do sve manjeg učešća ljudi u njemu do njihovog potpunog neučešća, jer će samo mašine ratovati, a svijet se svesti na posmatrače. POLITIKA JE TOLIKO BESMISLENA, DA ME RADUJE ŠTO VIDIM DA SE ŠIROM SVIJETA URUŠAVA I URUŠAVA, LJUDI BUDE MALO PO MALO, A TESLA – TESLA SAMO ČEKA DA IZ JONOSFERE KAŽE: „Pa zar ne vidite slijepci koliko sam bio u pravu?!“ 🙂

  5. Gordon Flash* каже:

    Kada govoriš sa uvažavanjem KRITERIJUMA LO_GIKE PRINCIPA PRIRODE,potpuno si u pravu,to znači POSTIGAO SI CILJ SVAKOG ISTRAŽIVAČA,SLOŽO SI SE SA PRIRODOM,
    Kada govoriš kao istoričar sa uvažavanjem kriterijuma ljudske logike,šta je ko od nas mislio,samo si na nekakvom putu koji te manje više može voditi ali i udaljavati u spoznanju savršene logike prirode.

  6. Vladimir каже:

    Ja se nisam bavio time šta je ko mislio…
    Nije tačno da je cilj svakog istraživača „složiti se s prirodom“, kao što nije ni da bude human, jer su se naučnici većinom odavno odvojili od prirode u službi antiprirode, dok onaj manji broj biva otpisan jer nije u sistemu. To uvijek imaj na umu kako bi bio precizniji. Isto tako, UN ne mogu donijeti mir kao što misliš jer to nije logično s obzirom da su u sistemu, i nju čeka ista sudbina u radu kao i nekada Ligu naroda čiji je kraj još i Tesla vrlo lijepo opisao kako i zašto neće ništa svijetu dovesti, što zbilja i nije.

  7. Gordon Flash* каже:

    Da se nisi bavio time šta je ko mislio..kakav si ti istoričar onda ¿
    ..kako bi došao do zaključka da nije tačno nečije mišljenje da je cilj svakog istraživača „složiti se s prirodom“..¿
    Pišeš alogično kontradiktornim rečenicama jer ti traba antiteza da bi saznao više..
    Ti jesi se bavio mišljenjem istraživača Nikole Tesle a On jeste govorio o ZADATOM CILJU SVAKOM ISTRAŽIVAČU to znači
    ***********IMPERATIVOM************
    *******LO_GIKE PRINCIPA PRIRODE******
    KRITERIJUMOM PRIRODE ZADATO JE SVAKOM
    ISTRAŽIVAČU SAMO JEDAN CILJ,SLOŽITI SE SA PRIRODOM A TO ŠTO MNOGI OVO NEMOGU I MOŽDA NIKAD I NE POSTIGNU DA SHVATE NIJE PROTIV PRIRODE NEGO NA ŠTETU SVOG ŽIVOTA JER NESTANE LI OVAJ ŽIVOT PRIRODA ĆE STVORITI NOVI PRE ILI KQWNIJE I SAVRŠENIJI ODRŽIVIJI OD NAŠEG..pa to je u principu slično sudbini i mnoštva spermatozoida koji su imperativom prirode stvoreni da ostvare zadat im cilj..a ne da se takmiče i bilo čemu sa prirodom..ha..ha.,ko je kome „bog“,ha,ha,ha..

    *NIŠTA OD SVEKOLIKOG STVORENOG U
    PRIRODI NIJE IZVAN I NEMOŽE NIKAD BITI
    IZNAD PRIRODNOG*

    BUDA_LAMA*

  8. Vladimir каже:

    Istoričar se ne bavi samo šta je ko mislio, već uzrokom i posljedicama, kalendarskim i apsolutnim vremenom, fenomenima u istoriji ljudskog roda itd.itd. Istorija je mnogo zanimljivija i nije ni upola onakva kakvom je predstavljaju u školama nastavnici i profesori, to da znaš. Oni su je čak potpuno upropastili i izazvali netrpeljivost djece prema nauci, jer se samo bave time predavajući ko je koga ubio, ko je koga napao, prevario itd. i nauka istorija je izgubila i ono početno malo duhovnog u sebi. Nikola Tesla nudi nešto što nije kontradiktorno, već nešto što budućim istoričarima nudi potpuno objašnjenje istorijskih fenomena-spoj prirodnog i društvenog za potpun odgovor, za potpuno objašnjenje. Mi ne možemo objasniti manipulacije masa samo sa društvenog aspekta, jer opet tu fali ponešto, kao što ne možemo objasniti ni korijen riječi samo sa lingvističkog stanovišta a polje informacija koje svi dijelimo daje potpunost u nauci… Naelektrisavanje nezadovoljne mase, govornik kao tačka, frekvencije ćelija, uzbuđenja itd. daje uz funkcije društvenih sukoba, kalendarskog i istorijskog vremena, psihološkog i sociološkog jedini i potpun odgovor u nauci a time i naučni napredak u budućnosti… Teslina nauka nudi da se ubuduće u školama pravi korelacija sa nekim njegovim člancima (naravno u skladu sa psihofizičkim sposobnostima djece) u kojima je objašnjena prirodna strana štetnosti ratova. Na taj način samo se nekim sitnicama udare temelji duhovnosti u nauci (odnosno vrati davno zaboravljeno) i nastavi i svijesti djeci za ubuduće da žive u skladu s prirodom i ne izazivaju je. Ništa tu nije kontradiktorno, i sa ovim mojim stavom složili su se i metodičari i istoričari, koji naravno, imaju jedan ustaljeni pogled decenijama i kliše misli da teško mogu napraviti bilo kakav iskorak NAPRIJED a uz to su i prešli neki srednje godine. Sve je to naravno razumljivo, jer se radi o ne/širenju svijesti od starta, i tu nema nikakvih zamjerki…
    Problem je opet onaj prvi-politika, jer iza svakog obrazovnog sistema stoji država, a država po država=globalizam sa univerzalnim vrijednostima ovim ili onim. Ne odgovara nikome da obični ljudi imaju svijest širu, već da ih drži u pokornosti funkcijama društvenih sukoba a razvoj je dozvoljen samo u određenoj mjeri-u sistemu za sistem modernog ropstva. Sve su to činjenice i iskustvo čovjeka juče-danas, i onog na dnu i onog po sredini, i onog pri vrhu i onog na vrhu.

  9. Vladimir каже:

    I da dodam da ne težim savršenosti. To bi bila halucinacija i skretanje ka antiprirodnom, jer težnja ka tome je nemoguća dok god traje zemaljski život, jer sve se kreće a i priroda čovjeka je takva da nije uzvišena. Ukoliko teži tome, onda gotovo uvijek skrene ka onom diktatorskom, a to je opet suprotno prirodi i jednako politikanskim manirima koje odašilje kroz prostor. Pogotovo toga treba da se klone svi oni za koje mnogi pomisle da imaju pritisak, zbog energije koju sadrže. To su naučni zakoni čovjekovog duha kao što ih ima i za um. (ljudski mozak npr., eksperimentalno dokazano, čak sadrži kodove predaka i posebnom metodom mogu progovoriti i izumrle jezke ali se nikad više ne mogu vratiti u normalno stanje svijesti…)

  10. Gordon Flash* каже:

    ..upravo je razumevanje savršenstva prirode zadati cilj zemaljskom životu a nikako zemaljski život kao „bog nad prirodom“jer to je i religijski i iz religija politički i iz politike naučno i iz zvanične nauke tehnološki ..
    NEMOGUĆA MISIJA !
    ..za mene kao Teslijanca ISTORIJA OBUHVATA ISTRAŽIVANJE SAVRŠENSTVA PRIRODNIH PRINCIPA *E_TARa* i NJEGOVE MATERIJALNO_ENERGIJSKE KOSMOGONIJE,neprekidni proces evolucije nastajanja i nestajanja kroz evoluciju materije,atoma,galaksija,sunčevog sistema,geološke istorije od Pangeje do Zemlje i meseca,biološka istorija evolucije jednoćelijskih i višećelijskih organizama SIMBIOZE KAO SAVRŠENSTVA PRIRODNE HARMONIJE FLORE I FAUNE koja stvara inteligenciju uma kao staništa LO_GIKE HIPERMAŠINE UNIVERZUMA u kojoj čovek (kao TESLA) stvara tehnološka rešenja kojim u konačnom prirodno zadatom cilju OMOGUĆUJE SVAKOM POJEDINCU DA BUDE u savršenstvu TELESNO I DUHOVNO INTEGRISAN i U HARMONIJI SA PRIRODOM i izbegne R E C I K L A Ž U sveta kosmičkih atoma..trajući koliko i *E_TAR*..
    BESKONAČNO…
    ..a ova ljudska mizerija od istorije nije ti ni do kolena mravljoj,da samo znaš kakve se tu bitke biju,kakvi ratovi za otimanje teritorija,tuđih stečenih dobara,porobljavanje silom zaposednutih kolonija,kakva društvena organizacija,kakve društveno integrisane individue kao radnici i ratnici..zapanjio bi se bogatstvom mravlje istorije samo da si mogao sve da evidentiraš ne bi ti to stalo na internetu a kamo li u tvojim komentarima.
    ..za mene je istorija mnogo širi pojam nego samo ono gore čime si nas podučio..

  11. Vladimir каже:

    „..za mene je istorija mnogo širi pojam nego samo ono gore čime si nas podučio..“ – ovdje jako griješiš nakon svega, da nema potrebe dalje raspravljati, jer sam svakako pokazao svoje šire sagledavanje istorije dok ti govoriš da nisam. Ja sam i sam pokazao „mizernost“ kako ti nazva, ljudsku istoriju u jednoj dominantnoj energiju vijekovima u globalu koja se uvećavala i nigdje nisam upotrijebio „bog na prirodom“. Ili si pogrešno sve shvatio ili namjerno trpaš za napisano. Nisam neko ko robuje negativnim naelektrisanjem, tako da u meni ne možeš probuditi srdžbu. Ja sam dovoljno jasan bio o onome o čemu sam pisao, a tvojim bićem otkud umetanje nekih stvari kojih se nisam držao, ne želim se baviti, zaista.

    Savršeno lijep pozdrav!

  12. Gordon Flash* каже:

    Nemože biti i nije kulturno to što bezskrupulozne lidere koji vode svet u propast nazivaš „slijepcima“ jer vređaš ni krive ni dužne slepe ljude samo zato što su slepi !
    ..razmisli malo više o onome šta pišeš o ljudima..dali su ljudi baš takvi kakvim ti izgledaju..razmisli o autocenzuri..redakciji..,otkud ti je došla ta negativnost..dali ti različita mišljenja različitih ljudi u definisanju istorije izazivaju srdžbu..da li različiti ljudi namerno imaju različite stavove samo da bi izazivali srdžbu..
    ..potpuno si u pravu i ovo što si napisao o istoriji kao društvenoj nauci ali ti smeta širi kontekst definicije istorije kao prirodne nauke..čak si se našao u tome napadnutim..?
    ..nije sramota neznati pa pitati sebe ili drugoga,sramota je ne saznavati više i odbacivati učešće u ovom istraživačkom poslu.Šteta je ako ne učestvuješ u otkrivanju novih kvaliteta,novih horizonata logike prirode.

    Lepota je spasila svet.

  13. Miki каже:

    Ovo je odličan primer teksta gde su komentari mnogo pametniji od onoga što komentarišu – i pored sveg truda da se „naučnim“ epitetima i izrazima zakiti i okiti sve što se može… 😉

Ostavite komentar