Već površna analiza Prirode i njenog ispoljavanja sa širokom skalom pojavnih oblika upućuje na zaključak da se radi veoma složenom sistemu sa funkcionalno različitim hijerarhijski raspoređenim mnogim podsistemima. U pokušajima da se shvati i definišu ponašanje i karakteristike Prirode mora se voditi računa o ovoj složenosti sistema i uzajamnim odnosima karakteristika hijerarhijski raspoređenim u mnogim podsistemima.
Upravo ovi podsistemi predstavljaju nosioce i pokretače programiranih aktivnosti u Prirodi pa zahtevaju definisanje njihove strukture, osnovnih funkcija i mehanizma njihovog delovanja u različitim uslovima njihovih unutrašnjih energetskih odnosa i odnosa sa sistemima i strukturama u njihovom okruženju. Bez obzira što još uvek ne postoje pouzdane mogućnosti praćenja, kvalitativnog i kvantitativnog određivanja efekata delovanjan mentalnih sistema i podsistema, uključujući i aktivno učešće bioloških pojavnih oblika u njima, mogu se definisati osnovni potrebni svesmenski sistemi i podsistemi. Podlogu za to treba da predastavljaju opšte karakteristike i opšte funkcije realnih funkcionalnih sistema sa kojima se svakodnevno srećemo i koji su očigledno veoma efikasni u svom delovanju. Primere takvih sistema možemo naći u računarskim sistemima koje smo uspeli razviti i koje možemo okarakterisati kao najuspeliju kopiju delova prirodnih sistema i podsistema. Te karakteristike su:
- postojanje opšte funkcionalne strukture sistema koju čini određen broj funkcionalnih podsistema programiranih za delovanje u pozadini fizičkih i nefizičkih pojava i procesa u Prirodi, a čije delovanje predstavlja podlogu za formiranje i aktiviranje svih ostalih sistema i podsistema na svim strukturnim nivoima Kosmosa i njegovih Ograničenih prostsora,
- definisan čvrst hijerarhijski odnos podsistema međusobno i prema nadređenom podsistemu ako ga ima, kao i prema okruženju,
- definisani programi delovanja svakog podsistema sa ispoštovanim hijerarhijskim odnosom između njih,
- raspoloživi energetski nivo svakog od podsistema i njegovih komponenti, koji unose u inicirane interaktivne procese, ili učestvuju u njima, usklađen sa njihovim hijerarhijskim položajem u sistemu,
- informacioni podsistem za neprekidno praćenje i registrovanje svih događanja u čitavom sistemu,
- optimizacija programa delovanja pojedinih podsistema na osnovu analize raspoloživih informacija o njihovom ponašanju tokom proteklog perioda,
- praćenje uslova u kojima sistem i njegovi podsistemi deluju sa mogućim korekcijama tog delovanja, ukoliko dođe do nesklada i narušavanja programiranih odnosa između podsistema i okolnih sistema i
- vođenje osnovnog programa delovanja sistema obzirom na stanje i ponašanje unutrašnjih energetskih odnosa kao i prema okolnim sistemima, a u skladu sa osnovnim programom delovanja i razvoja sistema kao komponente Prirode u celini i na nivou Kosmosa.
Obzirom na složenost Prirode koja nas okružuje navedene karakteristike sistema podrazumevaju postojanje različito programiranih i aktivnih podsistema sa komponentama različitih mehanizama delovanja prilagođenih uslovima pod kojima se njihovo delovanje dešava i zadataka koji se preko njih realizuju. Ovakve karakteristike podsistema su preduslov efikasnosti složenijih sistema i imaju opšti karakter. Neke od njih mogu u pojedinačnim slučajevima biti manje ili više izražene, ali one tek zajedno obezbeđuju efikasnost sistemu, pogotovo kada deluju u promenljivim unutrašnjim i vanjskim energetskim uslovima sa isto tako promenljivim njihovim energetskim odnosima. Zahvaljujući univerzalnosti neophodnih struktura i principa delovanja efikasnih sistema moguće je na osnovu relativno oskudnih podataka o nekim sistemima uspešno prognozirati strukturu, karakteristike i mehanizam delovanja pojedinih sistema i njihovih podsistema. Ta moućnost je iskorištena kod definisanja sistema Prirode sadržanog u NMN modelu. Može se očekivati da neki od predloženih programa i mehanizama delovanja treba dopuniti ili izmeniti na osnovu istraživanja koja bi morala biti obavljena u budućnosti. Međutim, čvrsto sam ubeđen da bi osnovni pristup trebalo zadržati jer je on uslov našeg kompleksnijeg sagledavanja Prirode i usaglašavanja našeg ponašanja sa njenim zakonima kao uslova opstasnka ove populacije homo sapiensa na ovoj našoj planeti.
Kod pokušaja sagledavanja integralnog delovanja ovakvih sistema treba izbegavati favorizovanje nekih od njegovih podsistema, što se često došava od strane pojedinaca specijalizovanih za pojave i procese u nekom od podsistema, već stalno imati u vidu njihovu uzročno – posledičnu povezanost. Bez i jednog od podsistema projektovani i programirani sistem gubi svoje karakteristike i funkcije koje su ga činile organizovanim sistemom na sceni Prirode. U jednom lancu nije bitino koja je karika popustila jer pucanje bilo koje od njih dvodi do pucanja lanca i gubljenja uloge koja mu je bila poverena.
Koncept NMN modela prikazan u (L.1) kao i sva razmatranja u ovoj knjizi zasnivaju se pre svega na uvođenu mentalne supstance kao nefizičke veličine koja programira, energizuje, pokreće i kontroliše sve procecse, pojave i pojavne oblike na svim strukturnim nivoima Prirode. Veličini koju naučna zajednica još uvek ne prihvata, mada neke od karakteristika ove veličine koristi implicitno u jednom broju svojih stavovi a da pri tome nije ponudila neko njihovo prirodno utemeljenje. NMN model polazi od stava da je primena jedne ovakve veličine neizbežna u sistemu delovanja kakav ispoljava Priroda, koji obuhvata i postojanje i razvoj različitih vrsta bioloških pojavnih oblika, uključujući i homo sapiensa koji pripada kategoriji svesnih pojavnih oblika specifične uloge u njenom održavanju i evoluciji.
Oslanjajući se na univerzalnost i neselektivno delovanje prirodnih zakona pokušaću obrazložiti i opravdati uvođenje jedne takve veličine kao neizbežne komponente samoodrživih sistema kakav smatram da je Priroda. Takav pristup podrazumeva da je u svakoj strukturi počevši od subelementarnog do najsloženijih struktura u Prirodi prisutan odgovarajući programirani deo ove mentalne veličine od koje zavise njihove karakteristike i ponašanje u uslovima koji vladaju na njihovoj lokaciji. To se posebno odnosi na biološke pojavne oblike i homo sapiensa kao njihovog svesnog pripadnika pa ću ovo obrazloženje poći od osnova njegovog funkcionisanja koje bi u znatno većoj meri morale biti zastupljene u Prirodi na nivou njenog sveukupnog delovanja.
Sa takvim pristupom kod pokušaja prodora u dubinu strukturnih nivoa Prirode morali bi na osnovu vlastitog iskustva doći do nivoa na kojem vlada neka pamet, u ovom slučaju prirodna pamet ili mudrost, sa svim strukturama koje omogućavaju njihovo efikasno delovanje. Prema NMN modelu taj nivo je označen kao mentalni osnovni pripremni strukturni nivo OPSN i na njemu se pokreću sve ativnosti koje doživljavamo kao ispoljavanje Prirode uključujući i povremenu pojavu hominida na pojedinim planetama u okviru Ograničenog prostora na kojima se steknu povoljni uslovi za njihov razvoj. Prihvatimo pri tome da su nefizičke ili mentalne sposobnosti, koje uočavamo i u nama, prisutne u mnogo većoj meri na tom strukturnom nivou Prirode i da je deo te sposobnosti delimično transponovan u nas, u meri stepena naše usaglašenosti (prirodna svest[1]) sa njom i njenim zakonima.
O kakvoj se sposobnosti radi najlakše možemo zaključiti iz analize našeg ponašanja. Većini naših fizičkih reakcija prethodi određena odluka o potrebi njenog izvršenja koja je nefizičke prirode ali koja se vrlo brzo kao nefizički podsticaj prevodi u fizički proces određenog dela našeg tela. Ako dođe do promene uslova oni se brzo registruju i obavi potrebna korekcija već započetog fizičkog procesa. Pri tome nisu u pitanju samo kratkotrajni porivi usmereni na trenutno fizičko delovanje. Pođimo na primer samo od naše odluke za izbor školovanja ili zanimanja koja kao program ostaje na snazi dugi niz godina. Tokom tog vremena mi ćemo prilagođavati svoje aktivnostima trenutnim okolnostima, ali će u njima neprekidno biti pristuni nefizički elementi tog programa od kojih će zavisiti naše fizičko ponašanje pri čemu osnovna odluka ostaje na snazi i uslovljava mnoge od naših fizičkih postupaka samo prilagođenih vremenu i prostoru kroz koji ćemo prolaziti. Nosilac takvih procesa prisutan je u celom telu kao svojevrstni sistem čija programska delovanja se pobuđuju i realizuju preko organa programski predviđenih za takvo delovanje. Neću da analiziram mogućnost određene mentalne predodređenosti koja se ugrađuje u nas još dok smo u embrionom stanju i koja nas prati kroz čitav žuvit a da toga nismo ni svesni, mada svo vreme može u manjoj ili većoj meri uticati na naše ponašanje i fizičke aktivnosti tokom čitavog života. Bitno je uočiti da je u većini slučajeva našeg delovanja prisutan odnos mentalni program i odluka → fizičko delovanje kojeg se svesno ili podsvesno pridržavamo u svom životu. Pri tome u pomenuti program, koji je odraz naše želje ili potrebe, bivaju ugrađeni i uslove u kojima će se to fizičko delovanje realizovati.
Mislim da ovakvo posmatranje nameće zaključak o prisutnosti nefizičkih uticaja na Prirodu[2] definisanu neantropološkim pristupom iza kojeg stoji opravdanje za prihvatanje uvođenja jednog nefizičkog sistema kao suštinske komponente naše telesne građe i prirodnog okruženja. Sa takvim opredelenjem menja se iz korena naš pogled na Prirodu kao širokog okruženja u kojem obitavamo i čiji je jedan manji deo ugrađen u našu telesnu strukturu u meri koja nam omogućava razvoj u tom okruženju pod uslovom da ponašanje prilagodimo prirodnim zakonima. Uvođenje takve veličine, u ovom radu označene kao mentalna, sa navedenim atributima mi činimo jedan ozbiljan zaokret u našem ponašanju, koji bi mogli okarakterisati na sledeći način:
Prestanimo se praviti važnim i Prirodu „učiti pameti” već se orijentišimo na učenje od nje i uskladimo svoje ponašanje sa njenim zakonima.
Što znači okrenimo se naturocintričnom pristupu proučavanja Priode umesto antropocentrizma koji nas koči u razvoju i onemogućava da koristimo sve pogodnosti koje je ona spremna da nam pruži. Pored mogućih pogodnosi morali bi imati na umu Njegoša[3] i mogućnosti „kaznenih mera” koje ona može preduzeti u slučaju odstupanja našeg ponašanja od njenih zakona. Prisetimo se samo migracije skakavaca, mrava i samoubilačkih stampeda bizona koji su svi završavani tragično za delove njihove populacije, ali je time Priroda rešavala neke nastale neusklađenosti njihovog ponašanja sa odgovarajućim prirodnim zakonima i trenutnim okolnim prirodnim uslovima. Pri tome tim postupcima nije prethodio neki uslovno rečeno „referendum” već se radilo o određenoj nametnutoj promeni svesti delova njihove populacije. Ako bi analizirali naše ponašanje u ovom prirodnom okruženje lako bi mogli zaključiti da mnoga od njih nisu u skladu sa zakonima i potrebama Prirode. Gde je granica tolerancije mi neznamo, neznamo čak ni da li smo je možda već prekoračili (po nekim indikacijama možda i jesmo), ali dobro bi bilo da verujemo u njeno postojanje dok ne bude kasno i pokušamo korigovati svoje ponašanje radi potrebnih usaglašavanja.
Rezultati ove kratke analize ukazuju na još jedan problem u našem pristupu analizi ponašanja Prirode. Postoje mnogi pokušaji postavaljanja modela delovanja i uopšte postojanja Prirode sa svim vidovima njenog ispoljavanja. Neki od njih imaju za polazište veličine i pojave koje mogu eventualno opisati određene prirodne pojave i procese na osnovu kojih pokušavamo složiti model cele Prirode ili barem nekog njenog segmenta. Samo što te veličine u najboljem slučaju predstavljaju informaciju o ponašanju Prirodu na nekoj lokaciji u određenom trenutku a ne kvalitativnu i kvantitativnu sliku svih njenih unutrašnjih i vanjskih energetskih i strukturnih odnosa i zakonitog oblika njenog ispoljavanja. Prema NMN modelu Priroda je ralnost koja se, obzirom na gornju analizu, javlja u dva vida:
- fizička realnost koju dobrim delom moženi pratit i
- nefizička ili mentalna realnost koja nam je u mnogo slučajeva ograničeno dostupna, a ispoljava se u dobroj meri u svim uslovima i na svim strukturnim nivoima, zavisno od naših mogućnosti praćenja svih vidova njenih ispoljavanja.
Ranija analiza upućuje na ovakav zaključak.
Svako od nas posle smrti ostavlja određeni trag iza sebe. Trag može biti nečije pamćenje, pisani tekst, film u 3D ili hologram, snimljen govor, na osnovu kojih možemo reprodukavati naš izgled, stavove kroz reprodukciju govora i način ponašanja i kretanja. Samo sve to nismo mi već manje ili više verna informacija o nama. Uzmimo na primer hologram koji je takođe samo specifična informcija o nekom događanju, objektu ili subjektu. Reprodktujmo hologran nekog zuda kroz koji bez problema možemo promoliti našu glavu, samo to ne bih sugerisao da neko uradi sa realnim zidom, mada to možda u nekim slučajevima i ne bi bilo loše. Ipak čine se pokušaji da se Priroda sa svim svojim procesima, pojavama i pojavnim oblicima predstavi kao hologafski ili informacijski njen model.
U ovom kontekstu naši porivi za upoznavanje Prirode, njenih zakona i ponašanja nisu samo rezultat naše radoznalosti već nametnuta potreba prilagođavanja zahtevima i očekivanjima Prirode od bioloških pojavnih oblika prisutnih na pojedinim njenim lokacijama, a što često nemamo u vidu kada planiramo i vršimo određene aktivnosti. Očekujem da predloženi NMN model predstavlja barem prvi korak ili poriv na njege u ovom kontekstu. Uslov za uspeh na tom putu je ozbiljna orijentacija na naučna istraživanja pojava i procesa koji slede iz ovakvog ili sličnog modela Prirode.
Iz ovog razmatranja može se zaključiti da se mentalni segment delovanje Prirode najkompleksnije ispoljava u pojavi, razvoju i odumiranju bioloških pojavnih oblika. Za očekivati je da će se u budućnosti težište istraživanja suštinskih pojava i procesa delovanja Prirode kretati ka istraživanju bioloških pojavnih oblika. Tome u prilog govori i činjenica da smo sa svojim energetskim resursima u području laboratorijskih uređaja i njihovih mogućnosti simuliranja fizičkih uslova na dubljim strukturnim nivoima došli do praktičnih granica. Okrećući se biološkim pojavnim oblicima približavamo se tim fundamentalnim veličinama na način koji ne zahteva tako visoke energetske nivoe. Samo i u tom slučaju treba biti obazriv jer su biološke strukture samo jedan od vidova ispoljavanja Prirode. Verujem da pravo rešenje treba tražiti u istraživanjim koja će objedinjavati fizički i nefizički pristup, jer samo kompleksan pristup omogućava šire dekodiranje ponašanja Prirode u njenom što kompleksnijem obliku i pristup još uvek nepojmljivim mogućmnostima koja bi nam mogla pružiti..
L1. Miloš Abadžić: Prirodni model prirode (Tom I i II), Prometej, Beograd 2013
[1] Definicija prirodne svesti data je u tački XXX (L.1).cija prirodne svesti data je u tački 4.1.2.2. (L.1).
[2] Za neantropološki pristup korostom termin naturalni.
[3] Imao sam u vidu stih iz Gorskog venca „čašu meda još niko ne popi što je čašom žuči ne zagrči”, samo što je u ovom slučaju čaša žuči rezultat naše nedovoljno razvijene prirodne svesti za usaglašen život sa ovom Prirodom koja nam je nadređena.
Nikola Milovic says:
Your comment is awaiting moderation.
21/01/2015 at 13:10
SHVATANJE OSOBINA PRIRODE
Prije svega treba drugacije analizirati prirodu koja je sve ono i vidljivo i za nas nevidljivo.Ukratko, moj pogled na prirodu uopste je takav ,da je univerzun ( svemir) jedna sfera beskonacnog dijametra, popunjena substancom koju treba da zovemo ETER. Univerzum je dvo entitetan :duhovni entitet univerzuma ( DEU), koji upravlja svim vidljivim i nevidljivim pojavama putem Apsolutne svjesnosti univerzuma ( ASU) . U svemiru ili univerzumu je formiran ispoljeni dio univerzuma, KOSMOS u obliku materije i raznih energija i ima svoje granice, vrijeme nastanka i nestanka pojedinih sastavnih konglomerata koji su ” potopljeni” u eteru u svemiru. Slicna je situacija i sa nasim tijelom, jer je i on dvoentitetan : duhovni entitet predvodjen Bozijom iskrom- dusom i energetsko-materijalni entitet tijelo, koje je pod kontrolim naseg uma koji komanduje svim nasim opazajnim culima i on je veliki kocnicar nase Individualne svjesnosti koja je povezana sa ASU putem intuicije , kao trenutnog linka . Iz etera se formira Kosmos pod dejstvom visokih vibracija istog koje vrsi ASU. Subatomske cestice nastaju u presjecima struna proizvedenih vibracijama etera i u kasnijim lancima procesa dolazi do formiranja materije. Za potrebe materije ASU je dodijelila prostor i vrijeme. Prostor za smjestaj i kretanje materije po odredjenim zakonima, a vrijeme samo kao mjeru tog kretanja. Pri formiranju materije iz etera, na samoj njihovoj granici ostala je neuravnotezena sila ( slicna kohezionoj sili) koju mi treba da zovemo gravitacija. Ona ima zadatak da polagano okuplja materiju u gomile mase ( nebeska tijela i njihove grupacije) ,sve dok se ne dobije kriticna i masa i gravitacija koje ce materiju ponovo vratiti u prvobitno stamnje-u eter ,putem crnih rupa. Nasa Individualna svjesnost raste sa povecanje saznanja istinitih uzroka pojava oko nas i u nama. ASU je neizmjerna moc stvaranja svega u Kosmosu ( Kosmos nije svemir-po meni, jer to treba obavezno razlikovati). Mi mnoge stvari zelimo da saznamo putem nekih modela , koji su licno djelo pojedinca i taj isti kasnije povjeruje tom modelu i zahvaljuje mu sto ga je model necem poducio. To ispada da je model svjesniji od Individualne svjesnosti tog autora. Ako se ne usmjerimo proucavanju duhovnog entiteta svemira, nema mogucnosti da se sazna bilo sta o postanku onog sto danasnja nauka zove ” tamno” ili misli da postoji neka bracna veza vrijeme -prostor ili da je fatamorganski Veliki prasak bio PRADEDA svih postojanja, ili da se u Cernu moze ” uhapsiti” Bozija cestica. Sve su to fatamorgane onih koji zele da kontaminiraju nasu IS i da sa time jos vise izdignu ” tajkunizam” na nivo nauke.
Hajdemo krenuti ovim putem i uzeti kao prvi zadatak da iznadjemo istinite uzroke spina planeta.
Evo ,ovim izazivam sve naucnike svijeta na ” dvoboj”
Reply